Het door Dr. Pierre (P.J.H.) Cuijpers ontworpen kerkgebouw werd ingewijd op 2 mei 1871. Het bestond uit een beuk met een dwarsschip. Door zijn evenwicht en eenheid van bouw werd deze neogotische kerk als één van de mooiste dorpskerken beschouwd die in de 19e eeuw gebouwd zijn. In de koffiekamer van de pastorie hangt nog een schilderij die deze oorspronkelijke situatie van de kerk weergeeft.
Omdat de kerk te klein werd voor het aantal kerkgangers is het gebouw onder pastoor B. Jongerius uitgebreid. Toren, apsis (het gedeelte achter het tabernakel) en buitenmuren van het dwarsschip bleven intact. Het middenschip werd verbreed. Architect Cl. Hardeman heeft het aangedurfd deze grote overspanning uit baksteen te laten bouwen. Hij bereikte daardoor twee belangrijke zaken: door de wijde spitsbogen heeft hij een prachtige ruimte geschapen en iedere kerkganger heeft een onbelemmerd uitzicht op het altaar. De verbouwde kerk werd op 13 juli 1937 ingewijd.
In 1995 werden de toren van de kerk grondig gerestaureerd.
In 2004 besloot het parochiebestuur opnieuw de kerk te verbouwen. Onder architect P. van Vliet werd de kerk grondig aangepakt. Het vieringcentrum werd dichter bij de mensen gebracht. Naast het element van aanbidding wordt daarmee het element van samen vieren uitdrukkelijk ondersteund. De ramen in de apsis zijn opengemaakt. Het licht van buiten schijnt naar binnen en het licht van binnen schijnt naar buiten. Zo wordt benadrukt dat we in onze liturgie elementen van de wereld betrekken en een licht voor de wereld willen zijn.
De apsis is door E. Tjebbes prachtig gerestaureerd in de oorspronkelijke stijl van Cuijpers. Voor het comfort van de mensen zijn er stoelen geplaatst, de banken zijn verbreed en er is vloerverwarming aangelegd.
In 2008 voltooiden vrijwilligers en kunstschilder Tjebbes de renovatie door de koorzolder in oorspronkelijke kleuren te schilderen.
In 2004 werd het prachtige Maarschalkerweerdorgel, daterende uit 1874, gerenoveerd en met behulp van diverse vrijwilligers links voorin de kerk geplaatst, waar het tot op de dag van vandaag in volle glorie valt te bewonderen. Mede door de prachtige akoestiek van de kerk is het orgel een lust voor het oog en oor.
Binnen in de kerk treft u een aantal overblijfselen uit het kerkelijk verleden. Het fraaiste is de Pieta. Deze beeltenis dateert uit de jaren tussen 1480 -1500. Tijdens de beeldenstorm is het beeld van Maria met haar zoon Jezus, naar men zegt, door parochianen uit een kerk in Huizen gered en daarna verstopt in de Koedijk te Blaricum. Tegen het eind van de 19e eeuw vond een boer het beeld bij toeval terug tijdens werkzaamheden aan de dijk.
Het waarschijnlijk oudste overblijfsel is het blad van de huidige altaartafel. Deze steen diende als fundering in de toren van de Dorpskerk aan de Torenlaan. Bij de restauratie in de 20ste eeuw werd de steen herkend als het altaarblad van deze voormalige katholieke kerk. De steen bevat namelijk de karakteristieke kruisjes die verwijzen naar de kruiswonden van Christus. De steen werd geschonken aan de St. Vituskerk en diende als devotie-altaar onder de Pieta. Nu is het het altaarblad geworden van onze kerk en op 28 november 2004 ingezegend door Mgr. J. Punt, bisschop van Haarlem.
De gebrandschilderde ramen in de voormalige kruisbeuken, de kruiswegstaties en het glas-in-lood raam op het zangkoor zijn van de Blaricumse schilder Jan Oosterman ( 1867 – 1963).
De Blaricumse edelsmid Bob Anink (1913 – 1996) heeft de herdersstaf voor de parochie, de neerdalende bronzen duif en de fraaie schenkkan met bijbehorende schaal, gemaakt. Hij is ook degene die het oude St. Vitusbeeld gered heeft van de ondergang. Het stond jarenlang in zijn atelier met de bedoeling het ooit weer te schenken aan de kerk waar het thuishoort. Zijn vrouw, Paula Anink, heeft in de geest van haar man, gehoor gevend aan diens wens, het beeld aan de kerk geschonken.
Een aantal smeedijzeren en koperen voorwerpen zijn gemaakt in de plaatselijke smederij Van den Bergh. Met name noemen we de zes koperen kandelaars op het hoogaltaar, die gemaakt zijn door Harry van den Bergh.
O.L. Vrouw Fátima
Het beeld van Onze Lieve Vrouw van Fátima is opgericht iets na de Tweede Wereldoorlog. Tijdens die oorlog deden de parochianen een belofte: als ze van het oorlogsgeweld bevrijd bleven, zouden ze een standbeeld oprichten ter ere van haar. Onze Lieve Vrouw van Fátima is de aanduiding van Maria, die in 1917 zes keer verscheen aan de drie herderskinderen, de broer en zus Francisco en Jacinta Marto en hun nichtje Lucia dos Santos. Dit vond plaats nabij het Portugese stadje Fátima. Het stenen beeld van Maria is op een bakstenen sokkel geplaatst en wordt geflankeerd door twee bakstenen vleugels met tekst en reliëfs. Het reliëf links van het beeld stelt de drie kinderen voor geknield voor een eikenboompje met lichtwolk. Het reliëf rechts toont een aantal geknielde mannen, vrouwen en kinderen.
Opschrift: O.L. VROUW van FATIMA. BLIJF ONS BESCHERMEN.
