Homilie bij de uitvaart van em. pastoor Willems

Afscheid van de oudste priester van ons bisdom

Maan­dag 29 januari hebben we pastoor Jan Willems, de oudste pries­ter van ons bisdom, naar zijn laatste aardse rust­plaats begeleid in het pries­tergraf van het paro­chie­kerkhof van de H. Vitus in Blaricum waar hij tot zijn emeritaat pastoor was geweest. Vooraf ging een stemmige Uitvaart­mis, met Gre­go­ri­aanse zang, volkszang en meerstemmige zang en soli.

Het zang­koor, samen­ge­steld uit leden van het Caecilia­koor van de pa­ro­chie en leden van het Thoas­koor van Huizen en soliste Elma van den Dool hebben echt hun best gedaan.

Acht pries­ters con­ce­le­breer­den met mij en deken Carlos Fabril volgde de vie­ring in Brazilië waar hij bij zijn erns­tig zieke moe­der is. Behalve de kape­laans en oud-kape­laans waren pater Wijnand van Wegen en deken Jules Dresmé er, terwijl er ook in de kerk nog gees­te­lij­ken waren. Kortom, er waren de nodige mede­broe­ders om hem uitgeleide te doen.bEen goed bezette kerk getuigde van de warme her­in­ne­ringen die veel mensen aan pastoor Willems hebben.

Pastoor Nico van der Peet hield een ope­nings­woord en deed de Absoute, neef Nico Knol las het evan­ge­lie en de ge­dach­te­nis van de over­le­de­ne in het Eucha­ris­tisch gebed, vice-voor­zit­ter Florent Vlak sprak een woord namens de pa­ro­chie en mevr. Ria de Git-Ligthart haalde her­in­ne­ringen op uit de familie­kring.

Hieron­der vindt U de homilie die de bisschop bij deze gelegen­heid hield

IN VERTROUWEN HEM TOEVERTROUWEN

Dank­baar­heid

Broe­ders en zusters,

Na­tuur­lijk is er nu ook droefenis en verdriet, maar toch: Dit is geen droeve begrafenis, want het is vooral met dank­baar­heid dat we terugzien op een lang en vrucht­baar leven van een gelukkig pries­ter, die met vreugde en zacht­moe­dig­heid zijn her­der­lijk en pries­ter­lijk ambt 68 jaar lang heeft mogen vervullen en tot op hoge leef­tijd actief is geweest. Ik wil als bis­schop van dit bisdom mijn dank­baar­heid graag tot uiting brengen voor zoveel jaren trouw pries­ter­lijk dienst­werk als kape­laan, rector, pastoor en deken.
Dank U, goede God, voor wat pastoor Jan Willems zo’n lange periode heeft mogen en kunnen doen voor Christus, voor het Evan­ge­lie en de Kerk! Dat evan­ge­lie zou hij altijd weer verbin­den met het leven van mensen, met het leven en de reali­teit van nú, van de wereld waarin wij leven.
Dank U voor de liefde en inzet die hij had voor de mensen die aan hem waren toe­ver­trouwd, dank U voor het goede en mooie dat hij heeft doorge­ge­ven, dank U voor zijn geloof, zijn harte­lijk­heid en trouw.

Zeker, er is het gemis en dat zullen dier­ba­re naasten zeker ervaren, onder wie ik als eerste wel Tiny Ligthart mag noemen, die tot het laatst zo trouw en liefde­vol voor pastoor Jan Willems heeft gezorgd. De Heer heeft hem naar huis gehaald, juist op het moment dat jullie aan het denken waren over een andere rich­ting voor de toe­komst en juist toen hij me gevraagd had zijn uit­vaart te doen, in ver­band met zijn toch wat afnemende ge­zond­heid.

Toen ik hem op 1 de­cem­ber kwam bezoeken was hij digi­taal zijn brevier aan het bid­den, zoals hij altijd trouw deed. Ik sprak een blije en dank­ba­re pries­ter. Tot op deze hoge leef­tijd heeft hij steeds meegeleefd met de kerk en met zijn bisdom, waarbij de ka­the­draal voor hem altijd een speciale plaats heeft ingeno­men. Daar was hij tot pries­ter gewijd, daar voelde hij zich mee verbon­den en die steunde hij dus ook voor de res­tau­ra­tie.

En hij was tot voor kort bij de sint Jans­pro­ces­sie in Laren, waarbij hij de vroeg­mis op het kerkhof deed; hij was er in Kevelaer met de bede­vaart vanuit het Gooi, hij was er voor de zieke en oudere pries­ters die hij bezocht, hij was er in contact met zijn jonge mede­broe­ders, die hij harte­lijk steunde. Kortom, we zullen hem allemaal missen, maar we mogen niet egoïstisch zijn: hij is in vrede, hij gaat de poort van het eeuwig leven binnen en we mogen erop ver­trouwen dat hij daar nu gelukkig zal zijn.

“Wie zal ons schei­den van de liefde van Christus”, het waren de woor­den van de apostel Paulus
die we hoor­den. De dood niet, geen boze macht of kwade geest, niets kan je schei­den van de liefde van God. Het is een uit­no­di­ging, die woor­den van Paulus, om niet bezorgd te zijn of angs­tig, maar je rus­tig toe te ver­trouwen aan die liefde van God en in vrede te zijn.

In dat ver­trouwen mogen we pastoor Jan Willems toe­ver­trou­wen aan die va­der­lijke zorg van de goede God, dank­baar omdat hij zoveel moois en goeds heeft verricht en het geloof heeft bewaard; in dat ver­trouwen ook mogen wij zelf voort­gaan op onze levensweg. En het kan daarbij na­tuur­lijk heel goed zijn dat ons dingen zijn over­ko­men, of dat we zelf dingen hebben gedaan, waar we spijt van hebben, die we liever anders had­den gezien, maar uit­ein­delijk staan we allemaal voor God die als een goede Vader, met barm­har­tig­heid en begrip naar ons leven kijkt. Hij begrijpt ons nog beter dan wij ons­zelf snappen; En dus telt voor God niet het zwaarst fouten die we mis­schien hebben gemaakt of de zon­den die we hebben gedaan, voor hem tellen het allermeest het geloof en de liefde waar­mee we voor God staan met een hart dat verlangt Gods liefde te ont­van­gen.
We staan voor God als bede­laars.

In het evan­ge­lie hoor­den we de zalig­spre­kingen uit de Bergrede, die Jezus heeft gehou­den. Daar wor­den door Jezus niet de mensen zalig geprezen die een groot fortuin hebben weten te vergaren, niet de rijken en de mach­tigen, maar de een­vou­digen, de zacht­moe­di­gen, de vrede-bren­gers en wie niet zo vol zijn van zich­zelf, niet hoeven te over­heer­sen. In die zalig­spre­kingen van de Bergrede kunnen we pastoor Willems herkennen en de geest waarin hij heeft willen leven; zo hebben mensen hem ervaren. Nu mogen we hem toe­ver­trou­wen aan de Heer die hem hier op aarde al in zijn dienst ge­roe­pen had als pries­ter.

Moge hij nu de vervulling bereiken van al wat hij heeft gehoopt, moge hij God zien van aange­zicht tot aange­zicht, voor ons is dat allemaal nog een onuitspreke­lijk geheim, waar­van wij ons niet eens een rea­lis­tische voor­stel­ling kunnen maken, maar moge het voor hem nu de volle wer­ke­lijk­heid zijn!

Heer, geef hem de eeuwige rust
en het eeuwig licht verlichte hem.
Moge hij rusten in vrede!